46 dagen. Nog 46 dagen, 1104 uren, 66240 minuten, 3974400 seconden tot we alles achterlaten en het avontuur begint. Nog één maand voordat we ons huis uit moeten. Nog drie dagen tot onze afscheidsbarbecue. Nog anderhalve maand voordat we naar Zuid-Amerika vertrekken. Zonder plan. Zonder doel. Zonder duidelijke eindbestemming. Nog even tot we gaan. God, wat gaat het snel. Zoals de tijd eerst als een oude stoomlocomotief voort schommelde, zo dendert-ie nu voorbij. En plots zijn daar de kriebels, het verlangen, de honger, de drang, lust, zucht, én… de onrust. Want wat laat je achter? Waar ga je heen? En waar keer je weer naar terug?

“Kom, we moeten er even uit”, zei Niels vorige week. Na een nacht met teveel drankjes en dansjes en een ochtend met teveel gesnurk en gelummel, stapten we op de fiets. Het was zo’n zomerdag waarvan we een aantal jaar geleden nog zeiden dat ze zeldzaam waren, met de zon hoog aan de hemel en op een enkel schapenwolkje na, niets dan blauw. Door de voortdurende droogte kleurden de eindeloze landerijen goud. Een zachte zomerbries draaide de wieken van een Amerikaanse molen rond en de zwanen in de verte deden een vergeefse regendans. “Och, kijk dat dan!” Tussen ’t gras stond een pasgeboren kalf te wiebelen. Moeder likte haar jongste schoon, waarna ze rustig door graasde – de placenta nog meeslepend over het gras – alsof het niets was, zo’n bevalling. In de verte de kerktoren van Grou waar het oude dorp als een legpuzzel omheen gebouwd was. Verstilde schoonheid in warme tinten als op een schilderij van Albert Cuyp.

Maar wat laat je achter? Waar ga je heen? En waar keer je weer naar terug?

Ja, misschien is het echt zo – misschien is Friesland echt ons thuis. En misschien overvalt ons over enige maanden wel dat ene gevoel dat ik vroeger had als ik na twee weken kamperen in Frankrijk onze straat weer inreed. Dat fijne, dat vertrouwde, die rust. En weet je, dan is het goed. Dan is het oké. Maar wie zegt dat er maar één thuis mogelijk is? Zou er niet zoiets bestaan als een thuis ‘hebben’ en een thuis ‘maken’? Misschien is dat juist de kunst van reizen. Sterker nog, misschien is dat zelfs het ultieme doel van onze tocht over de wereld: de plekken zoeken waar wij het meest gelukkig zijn.

Niels heeft gelijk: “Maak je niet zo druk over ‘erna’ of over ons ’thuis’. We zien het wel.’ Wie weet keren we niet terug naar het thuis dat we hebben, maar blijven we bij het thuis dat we maken. Bij het thuis waar wij het meest gelukkig zijn. Shit hé, die clichés zijn zó waar…