“Nou, dan ga ik toch!” De gast voor ons kijkt verstoord op als Niels woest zijn stoel aanschuift. De poten krassen over de vloer. Voordat ik met mijn ogen kan knipperen, staat-ie al op straat; de klap van de deur weerklinkt. Daar zit ik. In mijn eentje in een restaurant in het zuiden van Peru. De serveerster komt aangerend: “¿Está todo bien?” “Si bien. Muy bien”, blaf ik iets te hard terug. Ietwat onbeholpen drentelt ze nog even rond mijn tafel, waarna ze afdruipt. Ik zie Niels de hoek om stampen. Drie tellen terug aten we nog de perfecte lamabiefstuk; nu prik ik verwoed in de laatste overgebleven worteltjes. “Nou, dikke doei dan”, mompel ik hardop. Ik besluit nog even te wachten met afrekenen. Nog even tijd rekken. Nog even treiteren. Gewoon omdat ik stiekem hoop dat Niels ongerust wordt. “Kinderachtig Elise”, zegt mijn hart. Maar mijn hoofd kookt. Na enige tijd gooi ik wat geld op tafel en sjok de stad in. Continue reading →