“En Ecuador, hoe was dat ook alweer?” Ik hoor het onszelf al afvragen als we, volgend jaar ergens, mijmerend in bed liggen – verlangend naar het grote avontuur. Ja natuurlijk, er waren de Galapagoseilanden. De onvergetelijke azuurblauwe oceaan, de zeeleeuwen, de schildpadden, leguanen, blue footed boobies, de felrode krabben, het hagelwitte strand, de lekkerste garnalen ooit. “Maar dat telt niet”, zullen we beide zeggen. Nee, de Galapagoseilanden tellen niet. Dat was een wereld op zich. Los van alles, van welke andere plek op deze aarde dan ook. Een unieke miniplaneet. Een stip op de kaart die nergens toebehoort. Wonderlijk. Zeldzaam. Maar wat was dan wel Ecuador?  Continue reading →

Ik vond Niels’ blik. Vanachter zijn duikbril leken zijn ogen nog groter. Even was het alsof-ie zijn hoofd schudde, – van verstomming, van ongeloof, van verwondering – maar  ach, misschien verbeeldde ik het me ook wel. Ik vond zijn hand, greep ‘m vast en voelde een schokje door mijn lijf gaan. Hij voelde het ook, dat weet ik zeker. Man o man, wat was het hier stil. Zo stil was het nog nergens geweest. Een school met duizenden ansjovisjes dreef om ons heen. De zon zette een spotlight op een grot, waar vuurrode, heldergroene en feloranje Dora’s en Nemo’s doorheen schoten. Koraal leek in slowmotion heen-en-weer te dansen, op hetzelfde ritme als Niels’ flippers. Omringd door vijftig tinten blauw zo ver we konden kijken. En daar, knagend aan een zeegrassprietje, zwom-ie: het allermooiste (oké oké, mijn mening is misschien enigszins vertroebeld) dier van de zee. Continue reading →