“Auw! Help, help me!” Niels maait wild met z’n armen om zich heen. Heel even moet ik grinniken als ik ‘m zo, vanaf een afstandje, door het moeras zie ploeteren. Hij probeert te rennen, maar telkens blijven zijn laarzen hangen. Alsof ik naar Chaplin als The Tramp kijk. Maar wacht, we zijn in de jungle. De echte jungle. Dit is serieus. Potverdikkeme, het is bloedserieus. In de paar seconden die daarop volgen zie ik Niels al versuft op de rug van onze één meter zevenenzestig lange guide meegevoerd worden. Niels schuimbekkend in de kano over de Amazone. Niels bibberend in een jeep scheurend door het stof. Niels hallucinerend en zwetend in een ziekenhuisbed met zijn hand in de mijne. Mijn betraande gezicht, zijn laatste woorden, mijn gesnik, zijn laatste ademstoot… In paniek banjer ik – het moet een dolle bedoeling geleken hebben – naar hem toe. Continue reading →

“Oh mem, it wie, it wie…” Ik bungel in een hangmat in de zon, met uitzicht op San Felipe de Nero. In het warme namiddaglicht lijken de parmantige koloniale gebouwen nog witter; de eindeloze rijen daken met terracotta dakpannen bijna goud. De kerkklok in de verte slaat vijf keer. 23.00 bij mijn ouders in Friesland. Ik zie nog net mijn moeders neus waar haar nieuwe bril op balanceert en mijn vaders kale hoofd – ‘t blijft lastig, dat FaceTimen. “Ik wit it net, it wie gewoan…” Ik zoek naar woorden, maar ik kan ze niet vinden. Ik heb mezelf in een web gespannen, zo voelt het. Alle woorden die ik vind, heb ik al eens gebruikt. De liefde voor Buenos Aires, het onbeschrijfelijke natuurgeweld van de cataratas, de magie rondom Cafayate, de wonderschone filmset van Cachi. En nu? Nu is het op. Misschien had ik iets voorzichtiger moeten zijn. Iets zorgvuldiger in mijn woordkeuze, nauwkeuriger in mijn taalgebruik. Misschien had ik niet meteen alles in de strijd moeten gooien; iets terughoudender moeten zijn. Want het beste moest nog komen, zo bleek later. Continue reading →