“Slak!” riep Niels. Ik keek ‘m glazig aan. “Ehm, geef me even. Zijn er wel dieren die beginnen met een -k?” Kat, krokodil, kanariepietje, kever. “Nee, ik weet het echt niet. Jij?” Niels zuchtte en wreef in z’n ogen. “Nee, ik kan het ook niet verzinnen.” Twee leeghoofden ergens in een piepklein houten hutje op een berg. Of eigenlijk: twee hoofden die bomvol zaten. Doodop zijn. Zo zwaar. Niet meer kunnen. Alsof we de voorgaande nachten doorgehaald hadden. Met een fles Nobel (als Niels het voor ‘t uitkiezen had). Of twee. Of vier. Slapen is het enige dat we konden. En het enige dat we niet konden. Midden in de nacht schrok ik wakker. “Rustig maar, er is niets aan de hand. Gewoon in door je neus, uit door je mond”, maan ik mezelf tot kalmte. Mijn neus en lippen tintelen, mijn hart raast. Ik probeer de golf van misselijkheid weg te slikken en grijp naar het flesje water op het nachtkastje. Mis. Laat dan ook maar. Naast me hoor ik Niels onrustig ademen. “Nou, lekker dan,” mompelde ik. “Daar zitten we dan, op nog geen drieduizend meter hoogte. Twee flutbackpackers op reis.” De volgende ochtend lieten we Tilcara noodgedwongen achter en reden we weer bergafwaarts door de wolken. Op zoek naar lucht. Naar zuurstof. Naar adem.  Continue reading →

Daar stonden we, in de vroege ochtend. Hippend van het ene op het andere been, onze handen warm wrijvend. “Jemig, deze temperaturen zijn we niet meer gewend”, mompelde Niels slaperig, waarbij kleine dampwolkjes uit zijn mond kringelden. Na een vlucht van in totaal zeventien uur, waren we in Argentinië aangekomen – het beginpunt van onze reis. Tijdens de rit naar ons hostel probeerden we zoveel mogelijk indrukken op te vangen. De tropische palmbomen die door de ijzig koude mist prikten en de prille ochtendzon die over de pleinen met kinderkopjes viel. De enorme flats in de verte en chique palacios waar de ambassades, regeringslui en andere hoge piefen zitten. De brede straten met knipperende neonlampen van vierentwintiguurs kioskjes en de straatverkopers en schoenpoetsers op de hoek. De elektriciteitsdraden die als web over de stad geweven waren en overal die bussen en taxi’s en trams en mensen. Zoveel mensen. Jep, we waren in de stad. Bienvenido a Buenos Aires! Continue reading →