Wie ben ik?

Ik ben een verhalenverteller. Een lezer. Een schrijver. Taal is mijn religie; woorden mijn gebed. Het is onze vocabulaire waar ik in geloof en waar ik zo van houd. Maar de grap is dat juist de taal me zo vaak in de steek heeft gelaten. Haast wanhopig zocht ik in de krochten van mijn (onder)bewustzijn naar de juiste terminologie. Mijn hoofd leek soms te exploderen van warrige ideeën, onbegrijpelijke spinsels en woorden die bij lange na niet in de buurt kwamen van wat ik eigenlijk wilde zeggen.

Begrijp me niet verkeerd, ik heb voor opdrachtgevers talloze verhalen verteld. En toch, mijn eigen verhaal bleef altijd stil. Ik durfde het niet. Ik wist niet zeker of ik het wel kon. Ik was veel te bang om de juiste woorden te missen. “Hopen is beter dan weten”, riep ik altijd. Door te wachten en te blijven hopen op de goede woorden, schoof ik het weten voor me uit. In deze veilige zone kon ik alles worden wat ik wilde, zonder geconfronteerd te worden met de werkelijkheid.

Best een beetje laf, je hebt gelijk. Want hé, het zou immers zomaar kunnen dat ik precies ‘het woord’ op de zere plek wist te leggen. Ik had een succesvol columnist kunnen zijn, de auteur van het boek op jouw nachtkastje, een journalist die het verhaal vertelt dat jij altijd al wilde horen. Maar de kans was net zo groot dat ik compleet zou mislukken. Dat mijn woorden slechts lege hulzen zouden zijn. Dat ik niemand zou raken. Dat ik niets zou zijn. Dus schreef ik maar niet. En droomde er enkel over. Zoals ik de afgelopen jaren ook voor een groot deel met mijn leven heb gedaan. Ik droomde erover op de fiets, mijmerde erover in bed, fantaseerde erover tijdens de afwas.

Pas nu, nu ik wéét dat er iets diepers is, iets onbereikbaars, iets waar onze taal niet bij kan, geloof ik de taal weer. Pas nu ik weet dat woorden soms tekort schieten, bid ik weer. Ik heb me gewonnen gegeven, de strijd opgegeven. Het enige dat ik kan doen zijn de woorden omarmen die ik wel heb. “Als een stem binnen je zegt ‘je kunt niet schilderen’, verf en deze stem zal tot zwijgen worden gebracht”, schreef Vincent van Gogh ooit. Ik zal schrijven. Ik zal al mijn woorden gebruiken om zo dicht mogelijk bij mezelf te komen.

En ik zal leven. Ik zal voelen. Ik zal reizen. Ik zal ontdekken. Ik zal winnen. Ik zal verliezen. Ik zal proeven. Ik zal janken en lachen en verdwalen en terugvinden. Misschien zal ik tekort schieten. Misschien zal ik mislukken. Misschien zal ik helemaal niets zijn. Maar het enige dat ik kan doen is het leven omarmen dat me is gegeven. Zoals ik de woorden omarm die ik heb. “Potverdorie, dat meiske is flink de weg kwijt”, hoor ik je al denken. Tja, ik kan het niet ontkennen. Godzijdank blijkt het gros van onze wereldbevolking geen flauw benul te hebben wat ze moeten. En da’s precies de reden waarom mijn verhalen best eens interessant zouden kunnen zijn. Omdat het misschien óók jouw verhaal is.

Waar word ik blij van?

Meer weten?

Neem contact met me op via info@mynperspektyf.nl of stuur me een berichtje via social media.